Επιμέλεια: Σύλβια Μπενάκη
Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο
Μπουσκάλια. Πρόκειται
για έναν άνθρωπο ζωντανό, αν και λείπει, έναν τρελό Ιταλό. Τα βιβλία και οι ομιλίες του ζωγραφίζουν στο πρόσωπο ένα αυθόρμητο, ειλικρινές χαμόγελο. Έβλεπε τον κόσμο διαφορετικά και
μοιραζόταν με όλους την εικόνα που αντίκριζε. Απλά και ανθρώπινα. Με αγάπη.
Είχε την
ισχυρή πίστη πως ο κόσμος με την αγάπη μπορεί να αλλάξει και ως καθηγητής ήταν
ο πρώτος που δίδαξε το μάθημα της Αγάπης, που, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις
πολλών, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κέρδισε τους φοιτητές. Πώς; «Ήμουν ένας τυχερός άνθρωπος που μεγάλωσε
μέσα σε μια μεγάλη παθιασμένη, επαναστατική, ιταλική οικογένεια και διδάχθηκα
να αγαπώ, τόσο φυσικά όσο αναπνέω ή τρώω ένα τεράστιο μπολ μακαρόνια. Ήταν όμως
απίστευτο για μένα πως υπήρχαν κάποιοι γύρω μου που δεν ήταν τόσο τυχεροί. Δε
μπορούσα παρά να αναρωτηθώ ¨Έχουν χαθεί όλα για εκείνους;¨ Φυσικά, στην
αναζήτησή μου για την απάντηση ανακάλυψα πως η αγάπη είναι ένα φαινόμενο που
διδάσκεται. Δεν είναι ποτέ αργά για να μάθεις να αγαπάς.»
Στη
συνέχεια, στην άποψη αυτή προστέθηκε και
ένα γεγονός που τον συγκλόνισε. Η αυτοκτονία μιας φίλης. Τότε ήταν που του
εμφανίστηκε το ερώτημα: «Ποιο είναι το
θετικό της μάθησής μας, του να ξέρουμε πώς να διαβάζουμε, να γράφουμε, όταν
κανείς δε μας διδάσκει την αξία της ζωής, της μοναδικότητάς μας και της
προσωπικής αξιοπρέπειας;» Με τις πράξεις του απέδειξε πως δεν ήταν μόνο
ένας ρομαντικός ονειροπόλος. Έκανε κάτι γι’ αυτό. Το δωρεάν μάθημα Αγάπης. Εκεί
που βοηθούσε τους φοιτητές… «να ανακαλύψουν
την ίδια τους τη μαγεία.»
Για το
βασικό θέμα του μαθήματός του έχουν γραφτεί έργα παντός είδους. Η ανθρώπινη
φύση αναρωτιόταν και έπαιζε διαχρονικά με την αγάπη. Μια ζωή πάνω στη γη από
την αρχή των χρόνων κι ακόμη δε τη μάθαμε. Ειδικά στην εποχή της ευκολίας και
της ταχύτητας. «Θεωρούμε την αγάπη
δεδομένη. Υποθέτουμε πως είμαστε όλοι τέλειοι εραστές και το μόνο που
χρειάζεται είναι να περιμένουμε, να μεγαλώσει, να ανθίσει σα λουλούδι την
άνοιξη. Αλλά η αγάπη δεν αναπτύσσεται, αν δεν αναπτυχθούμε εμείς. Χρειάζεται
υπομονή, γνώση, εμπειρία, αποφασιστικότητα και κάθε θετικό ίχνος που
διαθέτουμε. Αντίθετα, η αγάπη αλλάζει πάντα, και αν δε μείνουμε σε εγρήγορση,
ώστε να αλλάξουμε μαζί της, ξεγλιστρά.»
Μας
συνήθισαν -και δεχθήκαμε να συνηθίσουμε- στα δράματα. Τα ονομάσαμε αγάπη και
θεωρήσαμε τους εαυτούς μας ήρωες. «Η αγάπη
μου έχει έναν όρο. Αν η αγάπη μου σε κρατά
μακριά από σένα, από την ανάπτυξή σου και στη συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων σου,
τότε πρέπει να κάνω στην άκρη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σταθεί εμπόδιο
στη χαρά του άλλου, στην εξέλιξη και στις μοναδικές αντιλήψεις.»
Υπάρχει,
η αγάπη του ατόμου προς τον εαυτό του, που η εποχή τη γκρέμισε βαφτίζοντάς την
εγωισμό και κράτησε τους ανθρώπους μακριά της. Ύστερα, υπάρχει η αγάπη για τους
άλλους. Έτσι τη χωρίζουμε. Αλλά... «
εκείνη είναι απλή. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι. Είναι σα να κάνουμε τα
πάντα για να βρούμε τρόπους για να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο δύσκολο το να
αγαπήσεις.» Και τελικά; «Το να αγαπά κάποιος τον εαυτό του σημαίνει
να έχει την αυτογνωσία και τον σεβασμό για τις απεριόριστες δυνατότητες να
ζήσει, να αγαπήσει και να διδαχθεί, ώστε να μπορέσει να πει ειλικρινά: ¨Εγώ
είμαι! Είμαι σημαντικός, έχω κάτι να πω
και κάτι να κάνω σε αυτή τη ζωή, που θα χαθεί χωρίς εμένα!¨ Το να αγαπάς άλλους είναι να συνειδητοποιείς
τη μοναδικότητά τους και τις αμέτρητες ικανότητές τους με τον ίδιο τρόπο. Έτσι,
όταν λέμε πως τους αγαπάμε εννοούμε πως θέλουμε να είναι αυτοί που είναι, όχι
αυτοί που θέλουμε εμείς να είναι για την διευκόλυνσή μας.»
Την
έχουμε όμως ήδη μέσα μας. «Έχουμε
γεννηθεί όλοι με θεόσταλτα, μοναδικά ίχνη και δεξιότητες. Αλλά, όπως συμβαίνει
με όλες τις δυνατότητες, θα παραμείνουν απραγματοποίητε εκτός αν τις
εξελίξουμε, τις θρέψουμε και τις εξασκήσουμε.» Πώς τα εξασκούμε; «Μπορούμε να ρωτάμε κάθε μέρα τον εαυτό μας
τι κάναμε για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, για να χαμογελάσει κάποιος, για να
βοηθήσουμε κάποιον να αισθανθεί πιο ασφαλής... Είναι τα απλά που έχουν το πιο μεγάλο αποτέλεσμα. Δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάμε τη
δύναμη ενός χαμόγελου ή μιας πράξης καλοσύνης.»
Με αυτόν τον τρόπο φτάνει κανείς σε μια ζωή με
αγάπη, η οποία... «είναι μία συνεχής
ανάπτυξη, όπου τα παράθυρα και οι πόρτες της εμπειρίας είναι πάντα ανοιχτές στο
θαύμα και τη μαγεία που προσφέρει η ζωή. Το να αγαπάς είναι το ρίσκο να ζεις
ολοκληρωτικά.»
Για να απολαύσει κανείς τη ζωή, χρειάζεται
πρώτα να απελευθερωθεί από τον φόβο της απώλειάς της. «Μόνο όσοι είναι ικανοί να δεχθούν ολοκληρωτικά τη ζωή με όλες τις
δυσαρμονίες και το μυστήριό της, θα μπορέσουν να δεχθούν τον θάνατο. Μόνο όταν σταματήσουμε
τους ξέφρενους ρυθμούς μας αρκετά ώστε να αντιμετωπίσουμε το γεγονός πως δεν
είμαστε αθάνατοι, πως το ¨για πάντα¨ δεν το έχουμε, μπορούμε να εκτιμήσουμε την
αξία του ¨τώρα¨ και να ζήσουμε κάθε
πολύτιμο λεπτό. Τότε, όταν έρθει ο θάνατος, μπορούμε να τον δούμε όπως είναι:
Μια ακόμη στιγμή στο ταξίδι της ζωής.»
Ζώντας ένα
υπέροχο παρόν... «αφήνεις το
αύριο να πει τη δική του ιστορία.» Μα μη σε νοιάζει. Αύριο θα είσαι κάποιος
άλλος, που ακόμη δε γνωρίζεις. «Κάθε
μέρα γεννιόμαστε ξανά. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει τι το αύριο θα φέρει.
Κείτεται μπροστά μας ανοιχτό περιμένοντας να γραφτεί στην ιστορία μας. Τόσο
απρόβλεπτη είναι η κάθε μέρα που δε μας εξασφαλίζει κανείς, πως αφήνοντας τους
αγαπημένους μας το πρωί, θα τους δούμε πάλι το βράδυ όταν γυρίσουμε. Αυτό
είναι για
μένα συναρπαστικό.
Πώς μπορεί
κανείς να
βαρεθεί;»
Το αδίστακτο ερώτημα της ευτυχίας; «Είμαστε
τόσο ευτυχισμένοι, όσο επιλέγουμε να είμαστε.» Γυρίζει πίσω και φέρει στην
αγκαλιά αναμνήσεις. Ήταν φτωχός. Μα
ευτυχισμένος.
Επιλογή...
«Είτε ζούμε τη ζωή με όλες τις εντάσεις τις, την αβεβαιότητα, τον πόνο ή
πεθαίνουμε σε έναν πιο ζωντανό θάνατο πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος. Όταν παραιτούμαστε από τη ζωή αφήνουμε τον
εαυτό μας στο έλεος συντριπτικών
δυνάμεων που μας καθιστούν αβοήθητους και συμβάλλουν σε μία ήδη αδύνατη κατάσταση.
Όταν αρπάζουμε τη ζωή από τα κέρατα, μπορούμε να βρούμε την απαραίτητη δύναμη
στην αποφασιστικότητα και ελπίδα για να ανακατευθύνουμε τη ζωή μας. Ο πόνος που
έρχεται απ’ την ανυπαρξία είναι πάντα πιο καταστροφικός από τον πόνο που είναι
φυσικό αποτέλεσμα του να είσαι άνθρωπος. Τουλάχιστον, στη δεύτερη περίπτωση είμαστε ζωντανοί και όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει πάντα ελπίδα.»
Θα ζήσεις; Με αγάπη; Ευτυχισμένος; Πότε; Τώρα είναι η στιγμή!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου