Επιμέλεια: Σύλβια Μπενάκη
Ήταν είκοσι ενός, όταν σκηνοθέτησε την πρώτη του
τηλεοπτική ταινία. Από τότε τον έχουμε γνωρίσει μέσα από πλήθος επιτυχιών και
οι συστάσεις περιττεύουν. Τώρα, θα μας συστηθεί ο ίδιος μέσα από τις προσωπικές
του κουβέντες, μακριά, αλλά όχι άσχετα, από οθόνες μικρές ή μεγάλες...
Ποια να ήταν η πρώτη ταινία που είδε ποτέ ο μεγάλος σκηνοθέτης; «Ήμουν πέντε ετών. ¨The Greatest Show
On Earth¨. Αυτό
που θυμάμαι περισσότερο ήταν οι ελέφαντες και η
σύγκρουση του τρένου. Θυμάμαι το θέαμα πριν από τις προσωπικότητες, κάτι
που για ένα παιδί είναι φυσιολογικό.»
Παιδί υπερπροστατευτικών γονιών δεν έβλεπε
όσες ταινίες ίσως θα ήθελε. Ο αριθμός τους ήταν περιορισμένος και πάντα
περνούσαν από έλεγχο. Έτσι, όταν ήθελε να δει κάτι που είχε βία για παράδειγμα,
το έσκαγε και το έβλεπε με τους φίλους του. Δεν άντεξε όμως πολύ και στην
ηλικία των δώδεκα άρχισε να δημιουργεί τα δικά του έργα. «Η
δημιουργία ταινιών ξεκίνησε με την τεχνολογία. Από εκεί ξεκινά κι όχι μέσα από
την αφήγηση ιστοριών. Γιατί η κάμερα μου ήταν ο δρόμος για ό,τι αποφάσιζα να
κάνω. Το φιλμ ήταν τόσο αργό που αναγκαζόσουν να καταφύγεις στην τεχνολογία. Αν
θες να δημιουργήσεις κάτι σε κλειστό χώρο, ξαφνικά πρέπει να ανακαλύψεις ένα
λαμπερό φως. Οπότε για μένα αυτό ήταν η τεχνολογία: να πηγαίνω στο ¨ Sears
and Roebucks¨ και να αγοράζω προβολείς που βάζουμε στην αυλή μας. Τους έβαζα να
στέκονται με κολλητική ταινία, γιατί δε ξέραμε τι ταινίες υπήρχαν τότε. Είχα τη
θέληση και η τεχνολογία ήταν για μένα το μέσο.»
Η πείρα όμως τον δίδαξε πως για έναν καλό
σκηνοθέτη... «η καλή φαντασία είναι το
μεγαλύτερο προσόν. Αν έχεις αυτή τη φαντασία και σ’ αρέσει να λες ιστορίες, αν
αισθάνεσαι πως μπορείς να γυρνάς και να
επικοινωνείς αυτές τις σκέψεις σε πολλούς αγνώστους, τότε ίσως θα έπρεπε να
αρχίσεις να γράφεις ή να δημιουργείς ταινίες.»
Ήξερε
πως αυτή θα ήταν η ζωή του. Άρχισε, λοιπόν, από νωρίς να ψάχνει για δουλειά.
Αναπολεί με ενθουσιασμό τη στιγμή που μπαίνοντας σε ένα κινηματογραφικό
στούντιο πήρε ένα κουπόνι με το οποίο θα μπορούσε να κυκλοφορεί παντού ελεύθερα
και να παρατηρεί όλες τις διαδικασίες. Ωστόσο, επέλεγε να περνά τον περισσότερο
χρόνο στα δωμάτια του μοντάζ. Κυκλοφορούσε τις τρεις πρώτες μέρες με κουστούμι για
να μην τραβήξει την προσοχή και σε όσους ρωτούσαν τι δουλειά είχε εκεί,
απαντούσε: «Είμαι απλά ένα παιδί που
περιφέρεται.» Αυτό το παιδί, όσο φυσικά κέρδιζε τα βραβεία και την
αναγνώριση, τόσο δυσκολεύτηκε να γίνει αποδεκτός από τους ανθρώπους του χώρου.
Ειδικά όταν μπήκε στη Universal.
Για όλους παρέμενε ¨το παιδί που τριγυρνούσε¨ κι είχε πολλά να αποδείξει.
Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, τα
συναισθήματα είναι ιδιαίτερα, όταν βρίσκεται μπροστά στη σκηνοθεσία ενός έργου.
«Είναι η προσδοκία για το άγνωστο. Και
το άγνωστο μπορεί να είναι και δηλητηριώδες. Είναι το επίπεδο της αγωνίας του
να μη μπορώ να γράψω την ίδια τη ζωή μου, όπως μπορώ να γράφω τις ταινίες μου.»
Πάντα υπήρχε κάποιο ερώτημα γύρω από τις
ταινίες του, που με τον καιρό, απλά άλλαζε μορφή. «Όταν ξεκινούσα με ρωτούσαν ¨Πότε θα αρχίσουν οι ταινίες σου να έχουν
σημασία, να αντανακλούν τον κόσμο;¨ Όλοι έλεγαν πως το ¨Jaws¨ ήταν υπέροχη ταινία, αλλά πότε θα έκανα
κάτι ουσιαστικό; Τώρα κάνω ταινίες που πιστεύω πως κάνουν καλό στον κόσμο και
οι άνθρωποι λένε: ¨Πότε θα γυρίσεις σ’ εκείνες τις ανάλαφρες ταινίες;»
Τελικά κάνει όσες του κεντρίζουν το ενδιαφέρον αψηφώντας τον κόσμο.
Πλέον αρνείται ακόμη και όσα έργα θεωρεί
σίγουρη επιτυχία, αν στερούνται το στοιχείο της πρόκλησης. «Δε χρειάζομαι κάτι να μου θυμίζει το ¨εγώ¨
μου, ούτε τρέχω να ξεπεράσω κάποιον για να κάνω τη μεγαλύτερη κινηματογραφική
επιτυχία πια. Απλά προσπαθώ να βρω ιστορίες που θα μπορούν να μου κρατήσουν το
ενδιαφέρον για τα δύο χρόνια που χρειάζεται να τις γράψεις, να τις
σκηνοθετήσεις και να τις επεξεργαστείς.»
Αλλά, σε περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει,
δείχνει μία ιδιαίτερη αδυναμία στους εξωγήινους, τους οποίους αποκαλεί ¨χόμπι¨
του. Πώς γεννήθηκε όμως αυτό το ενδιαφέρον; «Ο πατέρας μου ήταν λάτρης της επιστημονικής φαντασίας. Έκανε συλλογή
από όλα τα περιοδικά ¨Analog¨ και ¨Amazing Stories¨ από την εποχή του ’40 ή του ’50. Πάντα
σκεφτόμουν: ¨Τι θα γινόταν αν υπήρχαν εξωγήινες μορφές ζωής κι έρχονταν να μας
επισκεφτούν; ¨ Όπως στο ¨Close Encounters Of The Third Kind¨ και στο ¨ET¨… Πιστεύω
σε αυτές τις ιστορίες με έναν περίεργο, μυστικιστικό τρόπο. Βέβαια, το ¨Al¨είναι διαφορετικό, γιατί
όλοι γνωρίζουμε που κατευθύνεται η Τεχνητή Νοημοσύνη. Κάνει υποθέσεις για το τι
θα συμβεί στο μέλλον, όταν η τεχνητή νοημοσύνη γίνει ένα τρομακτικό προνόμιο ή
μια τεράστια απειλή.»
Η
ταινία ¨Saving Private Ryan¨από πολλούς κατακρίθηκε,
καθώς θεώρησαν το τέλος ¨γλυκανάλατο¨. Τους απαντά με κάτι απλό: «Σε κάθε σπουδαίο δράμα υπάρχει λύτρωση.
Χωρίς τη λύτρωση δεν υπάρχει ελπίδα. Το μοναδικό πράγμα που δε θα εγκαταλείψω
ποτέ είναι η ελπίδα. Πολλοί είπαν τότε: ¨Γιατί έπρεπε να δώσει ένα ¨Σπιλμπεργκικό¨
τέλος; Γιατί σώθηκαν;¨ Στην πραγματικότητα, η υπόθεση βγήκε από τα ιστορικά γεγονότα. Θα μπορούσα να
διαλέξω μια πολύ πιο σκοτεινή ιστορία ολοκαυτώματος, όπου κανείς δε θα
επιβίωνε, αλλά ήθελα ένα είδος λύτρωσης. Αυτός ο άνθρωπος είμαι και χωρίς αυτό
δε μπορώ να επιβιώσω στη ζωή μου.»
Ίσως... Ίσως τελικά να είναι αυτό. Μέσα σε
έναν κόσμο που καταρρέει και φλέγεται να ελπίζεις πως η ζωηρή σου φαντασία μια
μέρα θα ‘ναι αληθινή. Μέχρι τότε τρέχα να τη χτίσεις!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου