ΝΙΚΟΣ ΦΛΩΡΟΣ

Επιμέλεια: Σύλβια Μπενάκη

synenteuxis.gr

Ο γλύπτης, Νίκος Φλώρος, γεννήθηκε στην Τρίπολη και αισθάνεται πατρίδα του την Αίγινα, κυρίως εξαιτίας μιας σημαντικής φιλίας. «Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι, Έλληνας δεν είναι μόνο αυτός που γεννήθηκε, αλλά και αυτός που αποκτά την ελληνική παιδεία. Αιγινήτης δεν είναι μόνο αυτός που γεννιέται εδώ, αλλά και αυτός που η αγάπη του για τον τόπο αυτό τον οδηγεί να κάνει πράγματα.»

Η καλλιτεχνικές του τάσεις και ανησυχίες φαίνονταν από την παιδική κιόλας ηλικία. Ήδη, από τα δεκατρία του χρόνια κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό ζωγραφικής του Αρκαδικού Φεστιβάλ. Εκείνος ο πίνακάς στόλισε, στη συνέχεια, το γραφείο της Μελίνας Μερκούρη στο Υπουργείο Πολιτισμού, η οποία μάλιστα  ήταν και το πρόσωπο που τον βράβευσε. Από τότε κιόλας γνώριζε τον Τσρούχη, τον Φασιανό και άλλους γνωστούς Έλληνες ζωγράφους. Την προσοχή του τράβηξαν, επίσης, η μουσική και το θέατρο. Στα δεκαοχτώ κρατούσε στα χέρια του το πτυχίο πιάνου. Μα μέσα σε όλη αυτή τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, η παιδικότητα ξεγλίστρησε. «Χάνεις τις στιγμές της αθωότητας που περνούν ανεπιστρεπτί.»

Ύστερα, βρίσκεται στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Εκεί αρχίζει πλέον να δημιουργεί τα ιδιαίτερα γλυπτά του, τα κουστούμια από ανακυκλώσιμα υλικά. Για την τέχνη του ο Αριστοτέλης Καραντής αναφέρει: «Ο καλλιτέχνης δημιουργώντας αυτά τα κοστούμια - πάλε ποτέ σύμβολα εξουσίας χρησιμοποιώντας ένα υλικό βγαλμένο από την σημερινή κοινωνία θέλει να παραλληλίσει και να αναδείξει την τεράστια εξουσία και δύναμη που ασκεί στις μέρες μας στο μέσο άνθρωπο η σύγχρονη αυτοκρατορία του marketing και της διαφήμισης και πως προωθείτε και έχει τελικά επικρατήσει ως ουσία ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου το ¨καταναλώνω άρα υπάρχω.¨»

Σήμερα ζει στο εξωτερικό, ακολουθώντας τη διεθνή πορεία των έργων του, μέρος των οποίων παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Αγίας Πετρούπολης, στο Κρατικό Μουσείο Ρωσικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών  με την υποστήριξη του Δήμου Τρίπολης. «Δίνουμε ένα μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν έχει βαλτώσει αλλά συνεχίζει να παράγει πολιτισμό.»  Μάλιστα είναι πρώτη φορά που το συγκεκριμένο μουσείο φιλοξενεί Έλληνα καλλιτέχνη.

Ανάμεσα στις διάφορες ανά τον κόσμο εκθέσεις του ξεχωρίζει εκείνη στο National Museum of Women in the Arts της Ουάσιγκτον. Όπως αναφέρεται ήταν «¨ο μοναδικός σε όλο τον κόσμο¨, στον οποίο ανατέθηκε για την 30η επέτειο από το θάνατό της Πριγκίπισσας Grace, να δημιουργήσει γλυπτό, στο Παλάτι του Μονακό, προσκεκλημένος από το Πριγκιπάτο υπό την αιγίδα του Πρίγκιπα Αλβέρτου.» Επίσης έχει λάβει τέσσερα διεθνή βραβεία, ενώ η Βραζιλία επέλεξε να συμπεριλάβει το καλλιτεχνικό του έργο στο εκπαιδευτικό της σύστημα μέσω των σχολικών βιβλίων.

  Οδεύοντας προς το τέλος, αφήνουμε τον ίδιο να μιλήσει για το χάρισμά του. «Το ταλέντο, η έμπνευση δεν είναι δικά σου, σου δίνονται. Ο καλλιτέχνης γεννιέται σαν μια ευαίσθητη χορδή, που δέχεται τα ερεθίσματα και την έμπνευση από κάτι ανώτερο. Ο καλλιτέχνης είναι το ενδιάμεσο, πρέπει να μεταφέρει ένα μήνυμα. Η δουλειά του δεν είναι να δοξαστεί ο ίδιος.» Σε αυτό το σημείο συναντά μία βασική πηγή έμπνευσής του, την αρχαιότητα. «Στα αρχαία αγάλματα δεν υπάρχουν υπογραφές, το έργο τέχνης σε φέρνει πιο κοντά με την συμπαντική αγάπη. Βλέποντας ένα έργο πρέπει να αισθανθείς ότι ήρθες πιο κοντά με το πνευματικό σου κομμάτι. Να νιώσεις ένα δέος, που δεν μπορείς να το εκφράσεις, όπως δεν μπορείς να εκφράσεις και το άπειρο.»

Σε μια χώρα αντιμαχόμενη του χθες που κουβαλά πέρα από τους τύπους, που αδιαφορεί για την τέχνη και τη σκοτώνει στα σχολεία, υπάρχει ακόμη ζωή κι ελπίδα...

  

Πηγές: ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, Kalimera arkadia.gr