Επιμέλεια: Σύλβια Μπενάκη
Έχει
συζητηθεί, έχει βραβευτεί, έχει κατακτήσει μικρή και μεγάλη οθόνη. Γεννήθηκε
στην Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ το 1969. Είναι stand-up comedian, ηθοποιός, πιανίστας και
κατάφερε να προκαλέσει ακόμη και με τη σειρά συνεντεύξεών του, στις οποίες έχει, επίσης, αφήσει
τη δική του σφραγίδα.
Η
καταγωγή του από την Κρήτη, η οποία και οφείλεται στον πατέρα του, είναι επίσης
γνωστή. Τη γενέτειρά του δε τη λησμόνησε.
«Πήγα πρώτη φορά στα 14 μου, μόνος μου και τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια.
Όποτε επιστρέφω στις Η.Π.Α. μου έρχεται να κάνω εμετό, επειδή η Κρήτη είναι ένα
εξαιρετικά μαγνητικό, για μένα, μέρος.»
Για
την πατρίδα του γνωρίζει όσα χρειάζεται... «Ξέρω τον Αριστοφάνη, τον Αριστοτέλη, τον
Οδυσσέα, τον Μάικ Δουκάκη, τον Τζον Μπραδήμα, την Κατίνα Παξινού, τον Τέλη
Σαβάλα, τον Νικ δε Γκρικ, τον Καραγκιόζη, όχι όμως και τον Καραμανλή και τον
Παπανδρέου, ακουστά τους έχω και καλά θα κάνουν να κυβερνούν ως Έλληνες…»
Φυσικά,
η χώρα αυτή δε γέννησε μόνο τις προσωπικότητες αυτές, αλλά κάποιες έννοιες
υψηλές, έναν ¨ολόκληρο κόσμο¨. «Η σάτιρα
είναι ελληνική, που ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα, όπως κάθε λέξη με υψηλό και
πνευματικό περιεχόμενο. Θα μπορούσα να …κάνω ολόκληρο σόου, χρησιμοποιώντας
ελληνικές λέξεις από το λεξικό της αγγλικής γλώσσας, που όπως μαθαίνω ¨δραπετεύουν¨
από το λεξιλόγιο των ελληνοπαίδων που αμερικανίζουν…»
Η
Ελλάδα που δημιούργησε τις ¨λέξεις¨ αυτές κατέληξε να είναι ¨προβληματική¨. «Οι Έλληνες θα βρουν τη λύση. Η κατάσταση
είναι περίπλοκη ειδικά για κάποιον όπως εγώ που είναι απλώς παρατηρητής σε μια
ξένη χώρα. Αυτό που πιστεύω είναι ότι πρέπει να αρχίσουμε ν’ ακούμε τις απόψεις
των καλλιτεχνών και των φιλοσόφων περισσότερο. Όλα δουλεύουν καλύτερα όταν
ακούμε τους ανθρώπους του πνεύματος και όχι τους καπιταλιστές....»
Ωστόσο,
δεν είναι απαραιτήτως οι Έλληνες μετανάστες που θριαμβεύουν εγκαταλείποντας τον
τόπο τους, όπως υποστηρίζουν πολλοί. «Όταν
ο παππούς μου ήρθε στις Η.Π.Α. είχε ένα φοβερό κίνητρο για δουλειά, μια
εκπληκτική όρεξη, όπως ακριβώς και κάθε μετανάστης, νομίζω. Αυτό ισχύει άνετα
και για τους Ουκρανούς ή Μεξικανούς μετανάστες. Ποτέ δεν είναι θέμα
εθνικότητας, αλλά καθαρά ατομικότητας του καθενός.»
Μιλώντας
καθαρά για τον ίδιο, τα
τελευταία χρόνια βρίσκεται παντού και τα φώτα της δημοσιότητας δείχνουν να τον
αγαπούν. Αλλά δεν αφήνει να τον ξεγελάσουν. Κάποιοι παρασύρθηκαν και
καταστράφηκαν νωρίς. «Γιατί όταν
γίνονται διάσημοι ξεχνάνε από που ξεκίνησαν και για ποιο λόγο έγιναν κωμικοί.
Επίσης, αν είσαι απ' τη φύση σου αυτοκαταστροφικός, τα πολλά χρήματα μπορούν να
σε αποτελειώσουν. Είναι ένα απ' τα δηλητήρια που το Χόλιγουντ προσφέρει
αφειδώς, γι' αυτό κι εγώ προσπαθώ να κρατηθώ όσο το δυνατόν περισσότερο μακριά
απ' αυτό.»
Η ζωή του άλλαξε, αλλά ο ίδιος διαθέτει τις
δικές του ασπίδες προστασίας. «Είμαι πιο
απασχολημένος με τηλεφωνήματα, συναντήσεις, συνεντεύξεις. Και δεν μ' αρέσουν
όλα αυτά. Κρατάω μια υγιή δόση κυνισμού γιατί πρέπει να έχω συνείδηση ότι είμαι
προϊόν προς πώληση. Αισθάνομαι σαν τον γυρολόγο, που πουλάει τον εαυτό του.
Είναι άτιμο πράγμα, αλλά έχω την ωριμότητα της ηλικίας με το μέρος μου. Πέρα
από τη δική μου ζωή, υπάρχουν κάμερες παντού! Μπορεί να τρως σ' ένα εστιατόριο
και κάποιος ξένος να θέλει να σε φιλμάρει μόνο και μόνο γιατί του αρέσει η
εμφάνισή σου ή επειδή θέλει να ακούσει τη φωνή σου. Κανείς δεν μιλάει πια για
τον "Μεγάλο Αδελφό" του Όργουελ γιατί το κάνουμε μόνοι μας -
καταγράφουμε τους εαυτούς μας συνεχώς.»
Η εφήμερη μνήμη
που προσφέρει η ζωή της ευρείας φήμης είναι ένας σημαντικός κίνδυνος. «Ειδικά ένας κωμικός πρέπει να προσέχει.
Γιατί η καλή τύχη σε κάνει να νιώθεις άνετα. Και δεν υπάρχει τίποτα αστείο που
να ξεκινάει από την άνεση. Δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ αυτό που σε οδήγησε στην
καλή σου τύχη. Έτυχε να δω μια φορά τον Μπιλ Μάρεϊ σε γύρισμα στη Νέα Υόρκη:
ήρθε με ένα σαράβαλο αυτοκίνητο και φορούσε ένα παλιό μπουφάν του μπέιζμπολ. Ήταν
συνειδητή επιλογή για να μην του φαίνονται όλα τ' άλλα στη ζωή ξένα... Ξαφνικά,
όλοι ενδιαφέρονται για μένα, μου κάνουν ερωτήσεις. Πριν από τρία χρόνια κανείς
δεν με ρωτούσε τίποτα, ποτέ. Είναι πραγματικά περίεργος ο κόσμος των ηθοποιών
με τις λιμουζίνες κι όλες αυτές τις ανοησίες. Πρέπει να προσέχεις.»
Ένας άλλος παράγοντας
που μπορεί να οδηγήσει στην ξαφνική αφάνεια και αλλαγή, είναι το ίδιο το είδος της
κωμωδίας...
«Πιστεύω ότι η κωμωδία διανύει μια καλή, δημιουργική περίοδο, αλλά νομίζω ότι
πολύ γρήγορα ο κόσμος θα βαρεθεί τη συνεχώς αυξανόμενη κωμική πρόκληση και το
σοκ που αυτή προκαλεί και θα αναζητήσει κάτι πιο πνευματώδες. Μου τη δίνει στα
νεύρα όταν πάω να δω μια κωμωδία και όλοι οι ηθοποιοί βρίζουν λες κι αυτό είναι
από μόνο του αστείο. Όλοι μπορούν να βρίσουν.»
Άλλωστε, ακόμη και η κωμωδία
κατέληξε να είναι μέρος ενός μεγαλύτερου οικονομικού συστήματος, στο οποίο η
διαφήμιση να έχει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. «Οι
πιο πολλές διαφημίσεις είναι γεμάτες ψέματα. Τις περισσότερες φορές οι
διαφημιστές γνωρίζουν ότι παίζουν το ρόλο του κήρυκα σε ένα κοινό που πάσχει
από άγνοια και το εκμεταλλεύονται δεόντως.» Η αλλαγή είναι στα χέρια του
κοινού...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου