ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΑΚΗΣ

Επιμέλεια: Σύλβια Μπενάκη

synenteuxis.gr

Γεννήθηκε στη Βάρκιζα, το καλοκαίρι του ’68 κι έμελλε να αφιερωθεί στη θάλασσα. Το 1986 συμμετείχε για πρώτη φορά σε διεθνή αγώνα και κατέκτησε αμέσως την τρίτη θέση. Ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Mistral νέων. Συνέχισε το ταξίδι του, ώσπου το 1996 κατέκτησε στην Ατλάντα το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Τι κι αν πολλοί θεωρούν αυτή την κορυφαία στιγμή της καριέρας του, για τον ίδιο ήταν το άναμμα της φλόγας στην πατρίδα του το 2004, τότε που κέρδισε και το αργυρό. Το βιογραφικό του, ωστόσο, ξεχειλίζει σπουδαίων διακρίσεων. Για εκείνον, όμως, δεν ήταν οι τίτλοι μόνο που μετρούσαν. Πιο πολύ το αρμένισμα...

Το σπίτι του είναι το απέραντο, υδάτινο γαλάζιο... «Το μοναδικό μέρος που πατώ με σιγουριά και δεν φοβάμαι ότι ξαφνικά θα υποχωρήσει και θα με καταπιεί. Η στεριά για μένα είναι απλώς το πέρασμα για να φθάσω στη θάλασσα... Μέσα σ' αυτή βρίσκω τον εαυτό μου και κάνω αυτό που επιθυμώ. Είναι κάθαρση για μένα. Το νερό ξεπλένει τα πάντα από πάνω μου. 

Εκεί, στη μοναξιά του πελάγους, δε μένει ποτέ μόνος. «Η καλύτερή μου παρέα είναι τα οράματά μου. Εκεί γεννώ και τόσες σκέψεις που με βελτιώνουν. Πολλοί με ρώτησαν τι σκεφτόμουν για 14 ώρες μέχρι να φθάσω στη Σαντορίνη. Εγώ όμως θα μπορούσα να συνεχίσω και να πάω ακόμη πιο μακριά αν μου το επέτρεπε το σώμα μου, γιατί η σκέψη μου δεν είχε σκοπό να με εγκαταλείψει».

Μαζί της έφτασε στην κορυφή του βάθρου, τότε που γέμισε ...«αγαλλίαση, γιατί είδα μπροστά μου το χαμόγελο όσων με πίστεψαν. Ίσως ένιωσα και ανωτερότητα για μια στιγμή». Αλλά ποτέ υπερβολική. «Είναι επικίνδυνη σκέψη να θεωρείς τον εαυτό σου μεγάλο, όταν ζεις καθημερινά μέσα στην θάλασσα. Είναι σαν να λες ότι έμαθα τα πάντα... ότι έχει τελειώσει η γνώση για μένα. Αυτό το κατάλαβα προτού ακόμη κατέβω από το βάθρο. Ξεκουράστηκα για τρεις μήνες και ξαναμπήκα στον ίδιο ρυθμό ζωής όπως πριν. Όταν έχεις να αναμετρηθείς με τη θάλασσα, τέτοια συναισθήματα δεν χωρούν μέσα σου. Είμαι πειθαρχημένος άνθρωπος και δεν μπορώ να καβαλήσω το καλάμι. Η θάλασσα δεν σε αφήνει να νιώσεις ποτέ μεγάλος.»

Με την ποιότητα αυτή του χαρακτήρα δε σχεδίαζε παράτολμα το μέλλον. «Αισθάνομαι ότι τα πράγματα στη ζωή είναι πολύ ρευστά για να καθορίζεις μακροπρόθεσμα τι δρόμο θα ακολουθήσεις.»

Ο δρόμος του μέχρι τότε όμως δεν ήταν εύκολος. Ούτε έγινε ποτέ, παρά την αγάπη που άξια κέρδισε. «Ο δικός μου αγώνας δεν ήταν ενάντια στους καλύτερους αθλητές από 40 χώρες του κόσμου, πάλευα ενάντια σε ένα διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα.»

Ναι.. Ήταν οι Έλληνες που τον τραβούσαν πάντα πίσω. «Είναι διαφορετικά όταν νιώθεις να σε πολεμούν οι ξένοι - τότε πωρώνεσαι. Αντίθετα, όταν τα βέλη έρχονται εκ των έσω, από την ίδια σου την πατρίδα, γονατίζεις.» 

Γι’ αυτό και δε ζητούσε πλέον τα πολλά. Αλλά τα απλά, τα στοιχειώδη. «Είχα φτάσει να παρακαλώ την πατρίδα μου να μη μου κάνει πόλεμο και να με αφήσει να αγωνίζομαι με την αλήθεια μου. Τη στήριξη την είχα ήδη ξεχάσει.»

Σε αυτή την πατρίδα είδαμε τα μετάλλια με τα χρόνια να ξεψυχούν. Πλέον καλωσορίζουμε όλο και λιγότερα... «Όλοι φαίνεται πως αναρωτιούνται τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτό που ονομάζεται ¨ώρα μηδέν¨ για τον ελληνικό αθλητισμό, ξεχνώντας ότι μιλάμε για έναν μικρόκοσμο στο γενικότερο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας. Ως ένα μέτρο είναι λογικό οι έννοιες ¨ολυμπισμός¨ και ¨πρωταθλητισμός¨ να απαξιώνονται, κι αυτό ισχύει για δύο πάρα πολύ σοβαρούς λόγους: ο ένας είναι η οικονομική κατάσταση, η οποία υποτίθεται πως δεν επιτρέπει τέτοιου είδους ¨πολυτέλειες¨, και ο άλλος ένα αξιακό σύστημα που παραπαίει, η τάση μιας κοινωνίας που βρίσκεται ένα βήμα από τα Τάρταρα να γκρεμίσει μόνη της τα σύμβολά της. Ο ολυμπισμός, ως έναν βαθμό, είναι ένα από αυτά.»

Αυτό το σύστημα αποτελείται από όσους στο πρώτο χειροκρότημα ψάχνουν να ανοίξουν άλλους δρόμους, μακριά απ’ ό,τι αγαπούν. Σε μια θέση ή έναν φακό, σε μια φυλλάδα ή σε κάποιο υπουργείο. Εκείνος όμως όχι. «Θα ήμουν χαζός να πάω με τους πράσινους, τους μπλε ή τους κόκκινους. Εγώ είμαι γαλανόλευκος. Αν μπορώ να προσφέρω κάτι καλό στους ανθρώπους, δεν θα το κάνω μέσα από την πολιτική. Εγώ δεν μπορώ να υπερασπισθώ τα δικά μου δικαιώματα, πώς λοιπόν θα βοηθήσω τους άλλους;»

Ακόμη κι όσοι φτάνουν στην κορυφή, δεν είναι κενοί από φόβο. Απλά είναι αρκετά θαρραλέοι για να ορμήσουν μες στους φόβους τους κι όχι να τους αποφύγουν. «Για να ξεπεράσω τον φόβο μου, έκανα αυτά που φοβόμουν και έμπαινα με πολλά μποφόρ στη θάλασσα. Έπαιρνα όλα τα ρίσκα μου. Στην Αφρική, ολομόναχος στη θάλασσα, πήγαινα 10 μίλια μακριά από την παραλία, σε ένα νησάκι που είχε πολλούς λευκούς καρχαρίες, για να ξεπεράσω τον φόβο μου. Τώρα πια, δεν το έχω ανάγκη αυτό.»

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους για πολλούς; Η γνωριμία με τον ίδιο τον εαυτό τους. «Σημαίνει δε φοβάμαι να ταξιδεύω γύρω από τον εαυτό μου. Να τον γνωρίζω καλύτερα. Βαθύτερα. Γιατί αυτό είναι βασική προϋπόθεση για να τον βελτιώσω.»

Όταν αγγίζεις τελικά την κορυφή, γεννιέται ένας ακόμη εφιάλτης: εκείνος της απώλειάς της. «Ο φόβος της ήττας συχνά διώχνει τη σκουριά από τη βεβαιότητα της νίκης. Όλα παίζουν έναν ρόλο στη ζωή. Αν χάσω, δεν επιθυμώ ο νικητής να γίνει χειρότερος στους επόμενους αγώνες, αλλά θα προσπαθήσω να γίνω εγώ καλύτερος.»

 Αγάπησε τον πρωταθλητισμό κοιτώντας τον με τον δικό του τρόπο.«Ο πρωταθλητισμός εμπνέεται μόνο και μόνο από την ομορφιά του στόχου.» Πρωταθλητής κι εθελοντής... «Αγάπη και έρωτας γι' αυτό που ακολουθούν για να το κάνουν πράξη. Αγνότητα και αναλλοίωτα κίνητρα. Αν ξεκινάς πρωταθλητισμό από τα 15 σου, το κάνεις γιατί πιστεύεις σε μία αξία. Για τίποτα άλλο. Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για έναν εθελοντή.»

Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν κουβαλούν την κούραση. Φαίνεται πως μέσα στον διαρκή αγώνα αναπολούσε το παιδικό ταξίδι. «Χαίρομαι όταν είμαι μακριά από αγώνες. Οι αγώνες με έχουν κάνει πιο σοβαρό και με αποτραβούν από την ξεγνοιασιά. Στο γουΐντσερφ έδωσα τα πάντα. Έδωσα τις ώρες μου, την προσοχή μου. Μερικές φορές ζηλεύω τα παιδιά, που περιμένουν να  βουτήξουν με το σερφ τους στο νερό, για να χαρούν τους "ασκούς του Αιόλου" που άνοιξαν.»

Ολυμπιονίκης, αθλητής, αγωνιστής, πρωταθλητής ή νικητής...«Για μένα, η λέξη άνθρωπος είναι που βαραίνει περισσότερο. Οι ταμπέλες δεν έχουν κανένα νόημα.» Ένας άνθρωπος που ξέρει να ονειρεύεται. «Τα όνειρα είναι για μένα που τα δημιουργώ. Εξάλλου, η προσπάθεια ανήκει αποκλειστικά σε μένα και το αποτέλεσμα σε όλους.»

Σου έχει τύχει ποτέ να αφήνεσαι στο κύμα, κάτω απ’ τη ζεστασιά του ήλιου, αγναντεύοντας το γαλάζιο τ’ ουρανού, όμοιο μ’ εκείνο του νερού; Κενός από σκέψεις και φλυαρίες; Μένοντας απλά στο τίποτα, με εμπιστοσύνη στο νερό πως θα σε κρατά ό,τι κι αν γίνει... Το λένε ¨ελευθερία¨. Ελευθερία... «να κάνω όνειρα ανεξάρτητα από το αν τα συναντώ ή όχι. Σημαίνει να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.»

Το ‘παν πολλοί πως η ζωή ένα ταξίδι είναι. Αν θα το ζήσεις με πάθος, όνειρα κι ελευθερία, είτε το πιστεύεις, είτε όχι, είναι στο δικό σου χέρι. Ό,τι κύμα κι αν είναι αυτό που έρχεται, τα πανιά είναι παντοτινά δικά σου.

Πηγές: ΤΟ ΒΗΜΑ,   ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, greeksurf