Βασίλης Σπανούλης

Είμαι Παναθηναϊκός! Όχι για τα μάτια του κόσμου... Έχω βρεθεί στα γήπεδα, έχω ανακατευτεί με πάθος σε άπειρες συζητήσεις μπασκετικού ή ποδοσφαιρικού περιεχομένου. Αλλά αυτό δε με εμποδίζει σήμερα να αναδημοσιεύσω τον λόγο ενός ανθρώπου που είναι ντυμένος στα ερυθρόλευκα. Για να ακουστούν τα λόγια του λίγο περισσότερο. Σε μια εποχή που όλοι αγορεύουν περί δημοκρατίας, εγώ ταπεινά υποστηρίζω πως αυτή είναι η αληθινή της έννοια. Να ξεφωνίζεις κουβέντες με αξία, δίχως να σε νοιάζουν τα χείλη από τα οποία ξεπρόβαλαν, για να χωθούν ανάμεσα σε ανθρώπους και να αγγίξουν έστω και λίγους από αυτούς. Όταν ένα σπουδαίο πρόσωπο στον χώρο του ελληνικού, και όχι μόνο, αθλητισμού ξεσπά για την κατάσταση της χώρας του, αξίζει να αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τους τίτλους και τα πολύχρωμα υφάσματα για να ακούσουμε την κραυγή που βγάζει.

Αγανακτισμένος, ο Βασίλης Σπανούλης, αναφέρεται στα επεισόδια του τελικού, που εμπόδισαν τελικά την ομαλή λήξη του αγώνα. «Το ματς είναι ντέρμπι, θέλει τόσο χρόνο ακόμη και διακόπτεται το παιχνίδι. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του αθλητισμού. Κάθε χρόνο γίνονται και χειρότερα τα πράγματα. Περνάμε δύσκολες στιγμές σαν χώρα κι αντί να δίνουμε το καλό παράδειγμα, εμείς δίνουμε το κακό παράδειγμα. Αυτός είναι ο αθλητισμός, δυστυχώς. Ντρέπομαι που το λέω αυτό. Ξέρετε ότι λατρεύω την πατρίδα μου, είμαι περήφανος γι’ αυτή, αλλά δεν είναι αθλητισμός αυτός. Έχει ξεφύγει από τα όρια του αθλητισμού. Ζούμε σε μια εποχή με τρομερή κρίση, είδαμε τι γίνεται με την ΕΡΤ, βλέπουμε τι γίνεται στον κόσμο γύρω μας. Περνάμε δύσκολα κι εκεί που το μπάσκετ ήταν το καλό παράδειγμα για όλους αυτούς, δυστυχώς πάμε προς το μέρος τους.» 

Τώρα έρχεται η αληθινή αξία του αθλητισμού. Εκείνη που έχουμε ξεχάσει προ πολλού, αφού πλέον το γήπεδο έχει γίνει χώρος συμφερόντων, φανατισμού και ξεσπάσματος στραγγαλισμένης οργής. «Εμείς με τα παιδιά του Παναθηναϊκού είμαστε πάρα πολύ καλά. Υπάρχει σεβασμός και αλληλοεκτίμηση. Ο καθένας χαίρεται με την επιτυχία του άλλου. Όμως δυστυχώς αυτό δεν το καταλαβαίνει ο καθένας. Η απογοήτευσή είναι μεγάλη όχι γιατί χάσαμε το πρωτάθλημα, αλλά για τον τρόπο που το χάσαμε και όλα αυτά που γίνονται.»

Ενώ τον ενοχλεί πως η ομάδα του έχασε το πρωτάθλημα, δεν είναι αυτό που τον πονά περισσότερο.«Βέβαια με ενοχλεί. Είναι σαν να μην έχεις κάνει τίποτα δύο χρόνια. Ρε παιδιά, έχουμε πάρει δύο Ευρωλίγκες. Πάμε στο εξωτερικό και μας σέβονται οι πάντες. Κι ερχόμαστε εδώ και μας μεταχειρίζονται λες και είμαστε τίποτα. Εγώ πήγα έδωσα το χέρι μου στα παιδιά του Παναθηναϊκού. Όλοι μας προσπαθούμε να παίξουμε μπάσκετ. Αυτό δεν είναι αθλητισμός. Παίζουμε ένα άλλο σπορ στην Ελλάδα κι ένα άλλο στην Ευρώπη. Αν αρέσει στους ιθύνοντες, μαγκιά τους, να το χαίρονται.»

Για το μέλλον δεν σκέφτεται τίποτα αυτή τη στιγμή, αφού «αυτό που ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι αθλητισμός.»

Ως πότε λοιπόν θα διώχνουμε και θα απογοητεύουμε τους ανθρώπους που θαυμάζουμε, εκείνους που διαφέρουν, τους ταλαντούχους και τους αρκετά θαρραλέους, ώστε να κυνηγήσουν το όνειρό τους; Εκείνους που τολμούν το αβέβαιο βήμα και τελικά πετυχαίνουν, όταν όλοι οι υπόλοιποι κρυβόμαστε δειλά μέσα στις ευχές μας προτάσσοντας εμφατικά τη λογική μας. Δεν είναι η Ελλάδα τόσα χρόνια που πληγώνει. Είναι οι παράλογοι, γκρινιάρηδες Έλληνες. Εκείνοι που όταν σηκώνονται τελικά απ’ τον καναπέ αγνοούν τον λόγο που το έκαναν. Εκείνοι που ξεφωνίζουν μπροστά στις οθόνες και δεν κοιτούν για μια στιγμή τι έκαναν οι ίδιοι για τον κόσμο.  

Πιστεύω στους σπουδαίους Έλληνες. Ξέρω ότι υπάρχουν ακόμη. Κάποιους τους γνωρίζω. Ας σωπάσουμε επιτέλους και ας κάνουμε το ουρλιαχτό μας πράξη. Ας αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας για αρχή. Έστω κάτι μικρό. Και αν υποστηρίζουμε πως αυτό είναι τραγικά δύσκολο και δημιούργημα νεανικής φαντασίας, ας στηρίξουμε με όλη μας τη δύναμη εκείνους που το κάνουν!

 

Πηγή: sport-fm.gr