Chris Gardner

“The Pursuit of Happyness”... Μία ταινία του 2006 με πρωταγωνιστή τον Will Smith.  Ένα σενάριο που υποκλίθηκε στη φαντασία και στο ταλέντο της ζωής. Το αληθινό πρόσωπο πίσω από τον ηθοποιό είναι ο Chris Gardner, ο οποίος φαίνεται να αποτελεί την απτή και ζωντανή απόδειξη της δύναμης που κουβαλά η ψυχή των ανθρώπων...
Η μητέρα του έλειπε συχνά, καθώς μπήκε δύο φορές στη φυλακή. Μάλιστα ο λόγος που βρέθηκε εκεί τη δεύτερη φορά ήταν γιατί ήθελε να σκοτώσει τον πατριό του (τον βιολογικό του πατέρα δεν τον γνώρισε ποτέ), επειδή τη χτυπούσε, καίγοντας το σπίτι. «Και ειλικρινά, λυπάμαι, που δεν τα κατάφερε.» παραδέχεται ο ίδιος. Εκείνος ο άντρας ήταν η αιτία που έφυγε από το σπίτι. Τα τελευταία του Χριστούγεννα εκεί. Ο πατριός του να τον σημαδεύει με ένα όπλο. «Μέχρι αυτή τη μέρα έχω πρόβλημα με τα Χριστούγεννα. Αλλά πήρα μια απόφαση. Να γίνω όσα εκείνος δεν ήταν.» Στη συνέχεια, ύστερα από πραγματικές προσωπικές δυσκολίες, πήγε στο ναυτικό και τελικά τον βρίσκουμε στο Σαν Φρανσίσκο με τη σύζυγο και τον νεαρό γιο του.
Αποφάσισε να γίνει χρηματιστής και για αυτόν τον στόχο εγκατέλειψε τη δουλειά του. Βρέθηκε χωρισμένος, άστεγος και με ένα βρέφος στην αγκαλιά του.  Πόρνες τους έδιναν έστω και λίγα χρήματα για να ζήσουν, συνειδητοποιώντας το πρόβλημα.
Λίγο αργότερα, ανακάλυψε πως ένας παπάς είχε ένα πρόγραμμα για μόνες, άστεγες, γυναίκες με παιδιά. Έδινε στέγη και φαγητό. Στη θέαση του Gardner να στέκεται με τον μικρό γιο του στην ουρά παραξενεύτηκε. Ήταν κάτι ασυνήθιστο. «Προφανώς δεν ήμουν γυναίκα, αλλά ήμουν άστεγος, είχα ένα παιδί, χρειαζόμουν ένα μέρος να μείνω, να συνέλθω.» Ο παπάς τον δέχτηκε. Όλο εκείνο το διάστημα διάβαζε παράλληλα για να πραγματοποιήσει το όνειρο που κυνηγούσε. Ωστόσο, οι συνθήκες λύγιζαν την ελπίδα. «Υπήρχαν φορές που είχαμε μόνο ένα κερί, χωρίς ηλεκτρισμό... Δεν ήξερα αν θα παραιτηθώ, θα σπάσω ή θα κλάψω. Κάπως αυτό το παιδί με κοίταξε και μου είπε: ¨Ξέρεις κάτι; Είσαι καλός πατέρας.¨ Αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν για να συνεχίσω.»

Το να βλέπει κανείς τη ζωή του σε ταινία δεν είναι και κάτι απλό.«Θα έπρεπε να με μελετήσει. Αυτό ήταν λίγο άβολο. Δε με είχαν μελετήσει ποτέ...» Κάθε φορά που την βλέπει, του έρχεται η εικόνα όσων δεν τραβήχτηκαν, κάθε φορά και κάτι διαφορετικό «Σα να τη βλέπω σε 3D.»
Είναι οι άνθρωποι και τα λόγια εκείνων που κρατούν την ύπαρξή μας όρθια, τις στιγμές που τα πόδια τα δικά μας μας αφήνουν. Είτε έρχονται απ’ τα χείλη του παιδιού μας, είτε από έναν φίλο. «Τα βήματα ενός μωρού πιάνονται διπλά, για όσο προχωράς μπροστά. Όσο συνεχίζεις αυτά τα μικρά βήματα, μπορεί να ξαφνιαστείς από το πού μπορούν να σε οδηγήσουν.» Είτε από τη μάνα «Ο cowboy δε θα έρθει. Πρέπει να το κάνεις μόνος σου.» Αυτές οι κουβέντες του έδιναν δύναμη. Αλλά... «Το να συνεχίζεις να προχωράς μπροστά, ήταν τόσο δύσκολο όσο μπορεί να νομίζεις.»

Για τη δουλειά του, το μόνο που ήξερε ήταν πως ήθελε να γίνει παγκοσμίου επιπέδου σε κάτι. «Ήθελα να γίνω σαν τον Miles Davis. Σπούδασα τα μπλεξίματα για εννιά χρόνια. Ήθελα να γίνω ο Miles!», δηλαδή το μεγαλειώδες μουσικό ταλέντο, η φιγούρα-κλειδί στην ιστορία της jazz. Τελικά, μέσα από τα εμπόδια το όραμα έγινε η πραγματικότητα και το παραμύθι του μυαλού απέκτησε τη σάρκα στη ζωή, καθώς όχι μόνο έγινε χρηματιστής, αλλά έκτισε και τη δική του χρηματιστηριακή εταιρία. Όλα αυτά όμως τα θεωρεί πλέον δευτερεύοντα σε σχέση με το ταξίδι του. «Δεν είναι αυτό που κάνω και αυτό που κάνω δεν είναι αυτό που είμαι.»

Αυτό φυσικά κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των media και οδήγησε σε προτάσεις ακόμη και για reality show. «Μια μέρα μου τηλεφώνησε κάποιος. Μου είπε πως θα έπαιρναν  άστεγους, θα τους έδιναν δουλειά και αυτός που θα έκανε τα περισσότερα με τη ζωή του θα κέρδιζε ένα σπίτι 300.000 $, 100.000 μετρητά και όλα τα ¨καλά¨ πράγματα. Δε με ενδιαφέρει να το δω, είπα στον τύπο. Το να είσαι άστεγος δεν είναι παιχνίδι και αν νομίζετε ότι είναι, έχω ήδη κερδίσει, οπότε στείλτε μου τα χρήματα.»

Κάπως έτσι ήρθε και η πρόταση για την ταινία, για την οποία ήταν στην αρχή αρνητικός, καθώς τον ρόλο του θα υποδυόταν ένα μεγάλο όνομα του Hollywood που έχουμε συνηθίσει σε περιπέτειες, blockbuster και υπερπαραγωγές. «Αυτή είναι μία εσωτερική υπόθεση.» Τελικά μεταπείστηκε από την κόρη του... «Μπαμπά, αν μπορεί να παίξει τον Mohammad Ali…!».

Έμεναν συχνά με τον γιο του σε ένα μπάνιο. «Υπήρχε μία επιλογή: Τρως ή μένεις σε ξενοδοχείο. Επιλέξαμε να φάμε. Ζούσαμε στους σταθμούς του μετρό και των τρένων, κοιμόμασταν σε τουαλέτες.» Στο έργο παρουσιάζεται ένας σχετικός διάλογος. Όταν ο ήρωας προσπαθεί να εξηγήσει στο παιδί του ότι εκεί θα ζουν. Ο μικρός ήταν πέντε χρονών στο σενάριο. Στην πραγματικότητα, μόλις δύο και ο διάλογος δεν έγινε ποτέ...«Το δυσκολότερο πράγμα ήταν ότι έπρεπε να του λέω κάθε μέρα πως θα γυρίσω, εννοώντας πως έπρεπε να τον αφήνω σε καθημερινές καταστάσεις με τις οποίες δεν αισθανόμουν άνετα. Το να αφήνεις το παιδί σου σε κάποιον εκεί έξω που δεν ξέρεις... Αυτό είναι το πιο επώδυνο πράγμα στον κόσμο.»
Πολλές εκκλησίες ή ¨μεγάλα κεφάλια¨ της θρησκείας θεώρησαν το βιβλίο (που έγραψε ο ίδιος για τη ζωή του) πολύ σκληρό, γραφικό και αληθινό για το ποίμνιο, το οποίο είχε ευαίσθητες ψυχές! Ήταν δύσκολο να το διαχειριστούν... «Το καταλαβαίνω.» απάντησε σε έναν ιερέα της Αφρικής. «Ήμουν εγώ που στα δεκαπέντε μου βρέθηκα στον δρόμο, γυμνός, να στάζω απ’ τη βροχή τη μέρα των Χριστουγέννων. Ήταν μια ευαίσθητη στιγμή για μένα. Θεός φυλάξοι, θα έπρεπε να το έχεις διαβάσει!»
Η διαδικασία συγγραφής του βιβλίου ήταν δύσκολη. «Όλοι έχουμε στο μυαλό μας όλα τα πράγματα, σε αυτά τα σφιχτά πακεταρισμένα μικρά κουτιά, που όλα λένε ¨Μην ενοχλείτε! Μην αγγίζετε!¨. Όταν άνοιξα και πήρα λίγα από το ένα κουτί, ήταν συνδεδεμένο με ένα άλλο και ένα άλλο... Αλλά με βοήθησε να βγάλω όλα τα πράγματα από το κεφάλι μου.»
Στόχος του δεν ήταν να μιλήσει μόνο για τον εαυτό του. «Ήταν για οποιονδήποτε είχε κάποια στιγμή την ευκαιρία να γίνει όλα τα αρνητικά που στέκονταν μπροστά στο πρόσωπό του. Αλκοολισμός, εγχώρια βία, παιδική εκμετάλλευση, αναλφαβητισμός, φόβος, αδυναμία. Αλλά όλοι κάναμε μία συνειδητή επιλογή: Να πάμε προς την αντίθετη πλευρά.»
Τα παιδιά του ενηλικιώθηκαν και ο ίδιος ακόμη μαθαίνει. «Προσπαθούμε να τους δίνουμε ό,τι δεν είχαμε σκεπτόμενοι πως τους προσφέρουμε μία καλύτερη ζωή και αυτό που ανακαλύπτουμε καμιά φορά είναι πως τους δίνουμε υπερβολικά πολλά...»
Σήμερα, κάνει δωρεές, φιλανθρωπίες, συμμετέχει σε συσσίτια, γυρνά τον κόσμο δίνοντας ομιλίες. Με τη βοήθεια του Νέλσον Μαντέλα προσπαθεί να ετοιμάσει ένα καλύτερο μέλλον για την Αφρική. «Μπαίνοντας στο γραφείο του, μου είπε: ¨Καλώς ήρθες σπίτι, γιε μου. ¨Πρέπει να ήμουν 46 χρονών και για πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιος μου έλεγε αυτές τις κουβέντες.»
 Τελικά, βρήκε εκείνο που με τόσο πείσμα γύρευε;  «Μία από τις θετικές επιρροές της ταινίας και του βιβλίου είναι ότι ίσως θα έπρεπε να υπάρχει διαφορετικός ορισμός για την ευτυχία, την επιτυχία. Κάθε ένας στο δωμάτιο θα σου δώσει έναν διαφορετικό ορισμό. Το κλειδί είναι να είσαι αρκετά τολμηρός για να το κυνηγήσεις. Τι με κάνει ευτυχισμένο τώρα; Είμαι υγιής, σαν μοναδικός γονέας μεγάλωσα δύο παιδιά, που έχουν γίνει καταπληκτικοί νέοι άνθρωποι και είμαι σε θέση να κάνω δουλειά που αντανακλά τις αξίες μου.»
Τίποτα δε μπορεί να λυγίσει την ψυχή όσο έχει ένα όνειρο γερό βαθιά ριζωμένο μέσα της... «Μην αφήσεις ποτέ κάποιον να σου πει ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι. Έχεις ένα όνειρο; Προστάτεψέ το! Οι άνθρωποι δε μπορούν να κάνουν κάτι οι ίδιοι και θέλουν να σου πουν ότι εσύ δε μπορείς να το κάνεις. Θες κάτι; Κατάκτησέ το.»

Πηγές: youtube: CHRIS GARDNER 'The REAL' Pursuit of Happyness PART 1/2, PART 2/2, Chris Gardner