Φίλιππος Πλιάτσικας

Επιμέλεια: Στέλιος Τσεβάς

Σε ένα διάλειμμά του από τις προετοιμασίες του νέου του studio, «Μέλυδρον», στη Μεταμόρφωση, τις τελικές πινελιές στο νέο του cd και τις πρόβες για τις εμφανίσεις του τον Δεκέμβρη στο «Σταυρό του Νότου» και το καλοκαίρι με του ΠΥΞ-ΛΑΞ, ο πολυπράγμων Φίλιππος Πλιάτσικας, δέχτηκε να με συναντήσει δηλώνοντας τη στήριξή του στην «επανάσταση της καθημερινότητας» που φέρνει ο Φοιτητικός Παλμός!

Μάθαμε για το νέο cd που ετοιμάζετε και θέλαμε να μας πείτε κάποια πράγματα γι αυτό.

Το cd που θα βγει το Νοέμβρη, έχει 14 τραγούδια, λέγεται «Την αλήθεια να πω» και συμβολίζει την φάση στην οποία βρίσκομαι. Τη συγκεκριμένη περίοδο με όλες τις ιδιαιτερότητες που έχει για μας θέλω να καταθέσω την προσωπική μου αλήθεια. Οι μουσικές φόρμες κινούνται περισσότερο προς αυτό που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε καθαρό ροκ. Με μίξη στοιχείων από πολλές μεριές του πλανήτη, από ηπειρώτικες φωνές, παραδοσιακές φόρμες, αλλά και φωνές gospel από μια χορωδία στο san diego που συμμετέχει σε ένα τραγούδι. Προσπαθώ να ταιριάξω πάρα πολλά ακούσματα. Ξεκινώντας από τη ροκ για να καταλήξω σε λαϊκόχρωμες ή και λάτιν φόρμες. Το αποτέλεσμα με αφήνει πάρα πολύ ικανοποιημένο γιατί εκφράζει όλα αυτά που ήθελα να πω.

Σας έχει εμπνεύσει απ’ ότι καταλαβαίνω και η επικαιρότητα…

Φυσικά. Είμαι ένας άνθρωπος που, όπως όλοι, βιώνω αυτά που συμβαίνουν, είτε με τον αρνητικό-προφανή τρόπο, είτε με τον θετικό, στον οποίο πιστεύω ως αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω ότι η κρίση αυτή θα μας βγάλει σε καλά μονοπάτια. Θα μας μάθει την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, θα μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Νομίζω θα βγουν πράγματα από αυτήν την κρίση.

Για το ρόλο των καλλιτεχνών τι πιστεύετε;

Οι καλλιτέχνες μιλούν κατά βάση από τα έργα τους. Ωστόσο, σε ανάλογες περιόδους κρίσης έχουμε μιλήσει πάρα πολύ. Με την δημόσια τοποθέτησή μας, βέβαια, θεωρηθήκαμε γραφικοί από πολλούς που ενδεχομένως έχουν δίκιο. Έχω καταλήξει λοιπόν στο ότι ό τι έχεις να πεις το λες από το έργο σου και τη στάση ζωής σου.

Είχατε δηλώσει ότι πιστεύετε στην επανάσταση της Αγάπης. Πώς το εννοείτε αυτό; Τελικά είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουμε σε αυτού του είδους την αλλαγή;

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Οι πραγματικά πολλοί πιστεύουν ότι είναι λίγοι. Αν σε ένα δωμάτιο 100 ανθρώπων, οι 20 ουρλιάζουν, φαίνονται περισσότεροι από τους 80. Δεν είναι όμως. Απλά ουρλιάζουν. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην πολιτική, στην υποκουλτούρα, στην καθημερινότητα. Σε οτιδήποτε συμβαίνει, αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σου αν έχεις τέτοιου είδους ρομαντικές ιδέες που σήμερα θεωρούνται αδυναμίες. Ωστόσο, όταν δημοσιοποιείς τις ιδέες σου αυτές, βλέπεις ότι είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να τις μοιραστούν μαζί σου. Εγώ πιστεύω στην επανάσταση της καθημερινότητας, στην επανάσταση των απλών ανθρώπων απέναντι σε αυτό που συμβαίνει κάθε μέρα. Αυτό θα αλλάξει –αν αλλάξει- τον κόσμο. Τα μεγάλα τσιτάτα και οι εποχές των βίαιων συγκρούσεων έχουν παρέλθει γιατί δε μπορούν να αλλάξουν τίποτα. Θα γίνονται και μάλιστα όλο και πιο βίαια. Πολλές φορές, οι άνθρωποι με το δίκιο τους ξεσπούν βίαια. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η βία τροφοδοτεί μια μηχανή με ενέργεια και με αίμα που είναι πολύ πιο δυνατή από εμάς. Τη μηχανή της εξουσίας, η οποία είναι απείρως πιο βίαιη από εμάς. Βέβαια, καμιά φορά δε μπορείς –δικαιολογημένα- να συγκρατήσεις τα νεύρα σου γι αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Πιστεύω λοιπόν στο μοίρασμα που θα κάνουμε μεταξύ μας όλοι οι απλοί άνθρωποι σε βασικές αξίες και αρχές που τις έχουμε ξεχάσει.

Ποια η γνώμη σας για τα ΜΜΕ μέσα στην κρίση;

Θεωρώ ότι επειδή πουλάει τηλεοπτικά η κρίση, τα Media κυρίως καταφεύγουν στην αρνητική πλευρά όλης αυτής της ιστορίας και της μίρλας και της γκρίνιας. Θεωρώ λοιπόν ότι όλη αυτή η γιγάντωση κυρίως της ψυχολογικής κατάστασης που έχει έρθει η Ελλάδα οφείλεται σε ένα μεγάλος μέρος και στα ΜΜΕ. Αυτή τη στιγμή η κρίση είναι εν πολλοίς ψυχολογική. Βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν αισθανθεί ακόμη το οικονομικό πρόβλημα, αλλά νιώθουν ότι είναι σε κρίση διότι κάθε μέρα τα ΜΜΕ τους κατακεραυνώνουν για το πόσο άσχημα είμαστε. Δεν αδικώ τα ΜΜΕ ως εκεί που δεν φουσκώνουν το θέμα, αλλά το μεταφέρουν στις διαστάσεις που είναι. Οι δημοσιογράφοι δεν ζουν μέσα στα κανάλια κι όμως δε σκέφτονται τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν αυτά που λένε. Ζουν σε έναν κόσμο με γείτονες, με ανθρώπους που συναντούν στα φανάρια. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή θα την πατήσουν από το ίδιο το τέρας που έχουν δημιουργήσει.

Είναι αρκετοί οι θαυμαστές σας που αμφισβητούν πλέον κατά πόσο είναι ειλικρινή όλα αυτά που λέτε ή τις συνεργασίες που κάνετε όπως π.χ. με τη Σινέ Ντοκόνορ ή που στρέψατε γενικά τον ήχο προς ένα ευρύτερο κοινό…

Όταν εκθέτεις την προσωπική σου αλήθεια, είναι δύσκολο να την υπερασπιστείς. Πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας; Αν κάποιος εκλαμβάνει κάτι στρεβλά ή διαφωνεί με αυτό, προφανώς θα έχει τους λόγους και τα δίκια του. Ωστόσο, από την εποχή των ΠΥΞ-ΛΑΞ ήδη υπήρχαν πολλές αντιδράσεις από το «κύκλωμα της μουσικής» που έριξε την παγίδα περί εμπορευματοποίησης της μπάντας. Δυστυχώς πολύς κόσμος το πίστεψε. Εμείς, βέβαια αυτό που κάναμε πάντα ήταν αυτό που ήθελε να κάνει το τρελοκέφαλό μας κάθε στιγμή. Καταγράφαμε την προσωπική μας αλήθεια. Αν αυτό γινόταν εμπορικό δεν ήταν ευθύνη δική μας, ούτε είναι και κακό. Αν τα τραγούδια άρεσαν στον κόσμο, πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό. Οι επιλογές που έχω κάνει ήταν αυτές που «γούσταρε» το κεφάλι μου με πάσα ειλικρίνεια και πάθος. Π.χ. αυτοί που μιλούν για τη Σινέ Ντοκόνορ είναι μουσικά αναλφάβητοι. Η γυναίκα αυτή, με τη στάση ζωής της έχει ταχθεί απέναντι σε πράγματα που λίγοι θα είχαν τα κότσια. Προσπάθησαν να την προβάλλουν σαν είδωλο της ΠΟΠ κι αυτή ξύρισε το κεφάλι της για να μη συνδέουν τη μουσική της με την ομορφιά της. Συνεργάστηκε με u2 και prince. Αντιτάχθηκε στην δικτατορία της θρησκείας σκίζοντας την εικόνα του πάπα. Ποιος άλλος τολμάει να τα βάλει με τη μισή υφήλιο; Είναι πολύ τιμητικό –και για το ελληνικό κοινό- να μοιράζομαι τη σκηνή με μια τέτοια καλλιτέχνιδα. Ή ο Βασίλης Καρράς είναι ο πιο ροκ εν ντρολ άνθρωπος που υπάρχει στην Ελλάδα. Όλοι οι ροκάδες του κ… είναι δήθεν. Εγώ θα πάω με βάση αυτά που ξέρω, όχι με αυτά που λένε τα media.

Είναι φυσιολογικό και δικαιολογείται ο άνθρωπος να αναθεωρεί τις απόψεις του σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του;

Είναι απόλυτα ανθρώπινο. Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι να αναθεωρεί και να αλλάζει γνώμη. Οι κολλημένοι άνθρωποι στην ουσία έχουν το σύνδρομο της Βουγιουκλάκη: περιχαρακώθηκε σε μια εικόνα που η ίδια και ο κύκλος της έφτιαξε –και δε μου φταίει σε τίποτα η Αλίκη, το φέρνω ως παράδειγμα- με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξεφύγει από εκεί. Αυτό είναι η μεγαλύτερη απειλή για έναν καλλιτέχνη. Οι άνθρωποι αν το έχουν ανάγκη, πρέπει να αλλάζουν γνώμη. Όσο μαθαίνεις, καταλαβαίνεις ότι ξέρεις όλο και λιγότερα. Άρα, μεταβάλλεσαι. Οι ΠΥΞ-ΛΑΞ π.χ. αν δεν είχαν άλλο καλό, είχαν ένα σίγουρα: μπορεί να βρίσκαμε έναν ήχο σε ένα cd που έκανε τρελή επιτυχία. Στον επόμενο δίσκο οι ΠΥΞ-ΛΑΞ έψαχναν άλλο ήχο. Δεν έμεναν στο προηγούμενο-πετυχημένο για να πουλήσουν. Δες για παράδειγμα τους «Πρίγκιπες της Δυτικής όχθης», τον «Μπαμπούλα που τραγουδάει μόνος τις νύχτες» και τη «Στίλβη». Τρεις τελείως διαφορετικοί δίσκοι. Αυτή λοιπόν ήταν πάντα η θεώρησή μας για τα πράγματα. Προσωπικά, στην ζωή μου, όταν αισθάνομαι ότι κάνω λάθος, ζητάω συγγνώμη και δε ντρέπομαι να το πω. Είναι ό τι πιο λυτρωτικό.

Θέλατε από μικρός να γίνετε μουσικός;

Μπα…όχι. Εκεί γύρω στα 13 πήρα την πρώτη μου κιθάρα γιατί έπαιζαν κάτι φίλοι μου δίπλα στο σπίτι και μου κινήθηκε η περιέργεια. Από εκεί ξεκίνησα. Μετά μ’ άρεσε. Από την πρώτη Λυκείου και μετά φτιάξαμε τα πρώτα συγκροτήματα και είδα ότι ήταν ωραίος τρόπος να κάνεις και γνωριμίες… Γιατί πρωταρχικός σκοπός όλων των αντρών είναι να γνωρίσουμε κοπέλες… Γι αυτό ξεκινήσαμε οι περισσότεροι τη μουσική. Άσχετα τι λένε οι άλλοι.

Τι μουσική ακούγατε;

Punk, Hard Rock, Garage.

Αγαπημένοι καλλιτέχνες;

Pink Floyd. Beatles, Stones, Dylan, Red Hot Chilly Peppers, Evanescence, Archive, Faithless…Όλοι όσοι έχουν κάποια πράγματα να πούνε.

Από την Ελλάδα;

Παύλος Σιδηρόπουλος που μας έμαθε το ελληνικό ροκ. Ο Σαββόπουλος. Οι Φατμέ, οι Τερμίτες, ο Ορφέας ο Περίδης, ο Παύλος ο Παυλίδης. Ξεχνάω πολλούς κι είναι κρίμα…

Στον Θεό πιστεύετε;

Ναι, με έναν δικό μου τρόπο, όπως νομίζω οι περισσότεροι. Η ζωή τελικά δεν είναι μόνο αυτά που πιάνουμε, ακουμπάμε, βλέπουμε και ακούμε. Είναι κυρίως πολλά άλλα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε. Πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγάλη ισορροπία του σύμπαντος που έχει τους δικούς της νόμους και μας παρασύρει ενεργειακά ως κόκκους άμμου. Όσο πιο ανοικτή ψυχή έχουμε, τόσο πιο πολύ μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτήν την ενέργεια. Εμείς οι μουσικοί ειδικά, όσο πιο κοντά είμαστε σε αυτήν την ενέργεια τόσο πιο μεγάλη διέξοδο μπορούμε να δώσουμε. Είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να δώσεις διέξοδο μέσα από το έργο σου. Να μπορείς να δεις όλες τις όψεις της αλήθειας, να οδηγείσαι στη λύτρωση. Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες δεν το κατάφεραν αυτό.

Με έναν τέτοιο τρόπο πιστεύω στον Θεό. Δεν πιστεύω στις θρησκείες, που εδώ και αιώνες παροτρύνουν τους πιστούς τους σε έναν ακραίο φονταμενταλισμό, που προξενεί συνεχώς πολέμους. Είτε αυτό γίνεται στο όνομα του σταυρού είτε στο όνομα της ημισελήνου. Αυτά τα δημιουργούν οι θρησκείες, που έχουν εγκαθιδρύσει ουσιαστικά ένα εμπορικό αλισβερίσι μεταξύ του Ανθρώπου και του Θεού. Σε τίποτα δεν χρειάζονται όμως μεσάζοντες. Και νομίζω ότι εκεί οδηγεί η καινούρια εποχή, στην απόρριψη των μεσαζόντων. Αν υπάρξει λοιπόν κάτι καλό από όλη αυτήν την κρίση, θα είναι το ότι οι άνθρωποι θα βγάλουν από τη μέση τους μεσάζοντες. Αυτός είναι ουσιαστικά ο πόλεμος που συμβαίνει σήμερα.

Τελικά, τι δεν έμαθε ο Θεός;

Αυτό είναι το κόλλημα που έχω φάει με την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Εμείς οι μικροί και ρηχοί άνθρωποι νομίζουμε ότι μπορούμε να κρύψουμε πράγματα ακόμη κι από το Θεό. Επειδή π.χ. δε μας είδε κανείς να κάνουμε την παγαποντιά μας, είμαστε σαν να μην την έχουμε κάνει. Επειδή π.χ. μπορούμε μέσα από τα ΜΜΕ να πούμε ότι πουλάνε οι δίσκοι μας, νομίζουμε ότι πουλάνε κιόλας, ενώ κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Το τι δεν έμαθε ο Θεός λοιπόν ήταν μια φράση, που ήθελε να καταδείξει αυτήν την ηλίθια αλαζονεία του ανθρώπου και την ακραία ματαιοδοξία του στην εποχή που ζούμε.

Μπορείτε να μας δώσετε το στίγμα για τις συναυλίες σας το καλοκαίρι με τους ΠΥΞ-ΛΑΞ;

Αυτές οι συναυλίες είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Μάνου Ξυδούς. Το συγκρότημα χωρίς το Μάνο δε μπορεί να υφίσταται. Αυτή είναι η γνώμη και η δική μου και του Μπάμπη. Οι συναυλίες λοιπόν αυτές θα γίνουν ως φόρος τιμής στο Μάνο, γιατί τις δούλευε για έναν χρόνο πριν ακόμα μας τις πει. Εμένα μου εκμυστηρεύτηκε το σχέδιο-όνειρό του μια εβδομάδα πριν φύγει. Ο Μάνος ήταν ενωτικός τύπος. Οι περισσότεροι από εμάς, βριζόμαστε μεταξύ μας. Ο Μάνος προσπαθούσε να ενώνει. Ονειρευόταν λοιπόν να ενώσει ξανά τους ΠΥΞ-ΛΑΞ για πέντε συναυλίες. Θα γίνουν όλα ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει. Μια παραγωγή ενός ελληνικού συγκροτήματος στα επίπεδα που έχουμε μάθει να βλέπουμε ξένους να παίζουν στο ΟΑΚΑ. Μια παραγωγή οικονομικά βατή για τον κόσμο. Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρωταρχικό μέλημα του Μάνου. Γι αυτό τα εισιτήρια είναι σχετικά φθηνά. Σκέψου ότι οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από τώρα γιατί όλοι νιώθουμε την ανάγκη να έχουν αυτές οι συναυλίες τον χαρακτήρα του μοναδικού. Θέλουμε το κοινό να φύγει και να του έχει μείνει κάτι στην ψυχή και στο μυαλό. Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε για την τελευταία φορά που θα βρεθούμε όλοι μαζί στη σκηνή. 

Δημοσιεύτηκε στις 11/10/2010 στον Φοιτητικό Παλμό