Ο Μάριος Πλωρίτης σε μια επίκαιρη συνέντευξη του 1990

                                                                                       Επιμέλεια : Ιωάννα Μπίθα
                                                                                                 synenteuxis.gr

                                                                                                

Μια πολυσχιδής προσωπικότητα,  ένας μεγάλος δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής,  λογοτέχνης αλλά και άνθρωπος του θεάτρου, ο Μάριος Πλωρίτης άφησε εποχή με τη δυναμική του παρουσία και τα αξέχαστα εβδομαδιαία του άρθρα στην εφημερίδα «Το Βήμα».  Οι νομικές του σπουδές πάντα τον ωθούσαν  να εντοπίζει τα προβλήματα της κοινωνίας, να τα σχολιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο και να αναζητά την αλήθεια.  Τους προβληματισμούς του, τις αγωνίες του όπως έλεγε, τις εξέθεσε τον Ιούνιο του 1990 σε μια συνέντευξη η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί επίκαιρη καθώς αντανακλά πολλά από τα σημερινά προβλήματα, αν όχι όλα...

Πολλοί χαρακτήριζαν τα άρθρα του ως διαχρονικά, ένας χαρακτηρισμός που του φαινόταν πολύ μεγάλος. Ο ίδιος προτιμούσε να τα ονομάζει επίκαιρα:  «Διαχρονικό είναι μόνο ό,τι έγραψαν οι αρχαίοι και μερικοί μετά από αυτούς». Διαχρονικά επίσης θεωρούσε προβλήματα όπως το θέμα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος: «Το ερώτημα είναι αν ο χειρισμός των προβλημάτων στα άρθρα μου είναι διαχρονικός. Προσπαθώ πάντως να δώσω μια πλατύτερη διάσταση μέσα από τη ματιά του παρελθόντος. Γιατί και το παρελθόν αντιμετώπισε ανάλογα προβλήματα και διδάσκει το παρόν. Η ιστορία είναι και σχολειό. Κι αυτό το είπαν οι «άτιμοι» οι πρόγονοί μας.  Η ιστορία σήμαινε, γι’αυτούς,  έρευνα. Ερευνώντας λοιπόν τα γεγονότα της στιγμής προσπαθώ να τα συνδέσω με τη γενικότερη ιστορία των ανθρώπινων πραγμάτων».

Ομολογούσε πως ανάμεσα στις αγωνίες του είναι τα δημόσια ζητήματα «Προσπαθώ να βρω και να πω, μ’όση δύναμη έχω, μερικές αλήθειες για τούτο τον πολύπλαγκτο τόπο. Η αλήθεια είναι πολύ σπουδαίο θεραπευτικό μέσο. Πολλά κακά, συμφορές και η σημερινή κατάστασή μας, γίνανε επειδή σκόπιμα αποκρύφτηκε η αλήθεια απ’τον κόσμο. Κι ο κόσμος έφαγε τα ψεύδη, γιατί δεν είχε ούτε την πρέπουσα παιδεία, ούτε την πρέπουσα πολιτική και πνευματική ωριμότητα ν’αντιμετωπίσει τους ψευδολόγους. Συμβαίνει κι αλλού αυτό, αλλά εμείς είμαστε περισσότερο θύματα, καθώς ζούμε μέσα σ’ένα οργανωμένο ψέμα. Τα ψεύδη και τις δουλείες – με τη νομική έννοια του όρου- απ΄τις οποίες πάσχει ο τόπος και ο λαός προσπαθώ να ερευνώ».

Ποια θα ήταν λοιπόν η έξοδος από τα ψεύδη και τις δουλείες σύμφωνα με τον Μ. Πλωρίτη ; «Να μπορέσουμε σαν άτομα και σαν λαός να πραγματώσουμε το «γνώθι σ’αυτόν».  Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τον άνθρωπο , τον Έλληνα πολίτη μέσα στην ιστορική και φυσική πραγματικότητα της εποχής μας. Να καταλάβουμε τι κάνουμε, πού πάμε με την αυτοκαταστροφή μας σ’ορισμένα επίπεδα. Να ζυγίσουμε το πραγματικά ωφέλιμο για όλους και τον καθένα και μ’αυτό να πορευτούμε. Γιατί δυστυχώς έχουμε γκρεμίσει εντελώς την κλίμακα των αξιών.  Έχει κυριευτεί το σύμπαν –υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις- από την υστερία του ωφελιμισμού.  Έχει εξαφανιστεί το πνεύμα του πολίτη, η συνείδηση του πολίτη μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Το πνεύμα ότι δεν είναι μόνος. Ότι αν δεν νοιαστεί και για τους άλλους, δεν θα νοιαστούν και οι άλλοι γι’αυτόν. Χωρίς αυτό το πνεύμα , θα βρεθούμε, όλοι, στον όλεθρο».  Με λύπη κατέληγε στο συμπέρασμα ότι  «η ειλικρίνεια έφτασε να πάρει την έννοια της βλακείας, της ευήθειας,  αν όχι και της κακοήθειας».

Παρ΄όλα αυτά, ο ίδιος ήταν αισιόδοξος : «Προσωπικά διατηρώ ελπίδες γιατί όταν φτάσει κανείς στο βάραθρο, υπάρχουν αντιδράσεις. Επειδή πιστεύω ότι δεν είμαστε λαός καταδικασμένος.  Ότι έχουμε ικμάδες. Οι ελπίδες στηρίζονται κυρίως στους νεότερους που έχουν δυνατότητες και χρόνο για να αντιδράσουν. Πώς;  Δεν ξέρω. Πρέπει ν’αντιδράσουν όλοι. Κανένας μας δεν είναι ανεύθυνος. Έχουμε νου να δούμε πού πάει ο τόπος με τους χυδαίους φανατισμούς..».

Δεν παρέβλεψε να τονίσει την ανάγκη της Ελλάδας για μια ουσιαστική παιδεία : «Η απαιδευσία μαστίζει τον ελληνικό λαό. Και δεν είναι τυχαίο. Ένας λαός απαίδευτος είναι πιο ευάγωγος. Τον χειρίζονται πολύ πιο εύκολα οι ηγέτες. Συμφέρον  τους λοιπόν, να είναι απαίδευτος ο λαός. Μιλώ για ουσιαστική και όχι για τυπολατρική ή βαθμοθηρική παιδεία, σαν τη σημερινή».

 Αναγνώριζε πως: «Ο τόπος και ο λαός μας βρίσκεται σε μια δίνη γεγονότων, συμφερόντων, συγκυριών, εφόρμησης μιας κακά χρησιμοποιούμενης τεχνολογίας»  ενώ η λύση, που κατά τη γνώμη του θα βελτίωνε την κατάσταση ήταν «να ζυγίσουμε με νηφαλιότητα τα πράγματα, με το μέτρο του Πρωταγόρα: «πάντων χρημάτων, μέτρον ο άνθρωπος». Να γίνουμε εμείς, το μέτρο. Κι όχι πράγματα, αντικείμενα, όπως φοβάμαι  ότι γινόμαστε..».

Έχοντας διατελέσει πρόεδρος του «Κέντρου θεραπείας εξαρτημένων ατόμων» για ένα έτος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο θέμα της  μάστιγας των ναρκωτικών υποστηρίζοντας ότι : «Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι κοινωνικό. Δεν είναι ωραίος ο κόσμος που παραδίδουμε στους νέους. Η αληθινή, ριζική λύση είναι η εξάλειψη των βαθύτερων αιτιών της ναρκομανίας. Η αλλαγή των βιοτικών συνθηκών, η ουσιαστική παιδεία, οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, η δημιουργία, η κάλυψη ενδιαφερόντων για τους νέους και η επαγγελματική τους εξασφάλιση». Ο ίδιος είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με πολλά θύματα των ναρκωτικών και σχετικά με αυτό δήλωσε ότι: «Υπάρχει η στραβή αντίληψη ότι τα παιδιά που πάνε στα ναρκωτικά, είναι αλητόπαιδα. Όμως οι πιο ευαίσθητοι είναι εκείνοι που πέφτουν στα ναρκωτικά. Τους σπρώχνει η έλλειψη επικοινωνίας στο σπίτι, στο περιβάλλον, σχολικό, επαγγελματικό κλπ. Έχουμε 13χρονα παιδιά ναρκομανή!».  Ποια ήταν λοιπόν η μοναδική λύση σύμφωνα με τον Μ. Πλωρίτη; Η ανάγκη να «ξαναγαπήσουμε το είδος : Άνθρωπος».

Πηγή: Κυριακάτικος Ριζοσπάστης 17 Ιουνίου 1990